Is niet alleen de aanblik van een penseel al genoeg? Wat gaat het zo maken? Liefst niet iets te perfect, misschien wel iets lelijks? Iets schurends of nikserigs? Alleen de gedachte al dat het niets hoeft te zijn, voor niemand, het imperfecte accepteren kan dat?
Wabi Sabi is een Japanse levensfilosofie ontstaan in de 13e eeuw, die belang hecht aan de vergankelijkheid en het imperfecte. De levensfilosofie beschrijft de weg van het individu dat nooit stilstaat, het is het groeien, het ontwikkelen van, in plaats van de ‘perfecte’, of de stilstaande staat. Wabi-sabi voorwerpen hebben sporen van natuurlijke processen. Dingen die er verweerd uitzien en tekenen des tijds vertonen, denk aan raku-aardewerk (in tegenstelling tot het perfect Chinees versierde aardewerk). Het is een verfrissende kijk denk ik, op de wereld die wij hier in het westen proberen te creeeren.
Ik las laatst dat er een wabi-sabi meester was, die toen zijn theekopje gebarsten was, de barst vulde met goud. Pas na de barst droeg het kopje de vergankelijkheid en het imperfecte met zich mee. Het was waarschijnlijk wel een gegoedigde wabi-sabi meester, of hij had het voorval gewenst….. maar mooi is het wel.